What now?

Dzisiaj powinien być dobry dzień. A jeśli nawet nie dobry, to chociaż neutralny. Chyba będzie inaczej. Święta tuż tuż. Pierwszy raz od wielu lat nie chce tam być. Nie chce być oceniana, że znowu nie byłam u spowiedzi bo przecież powinnam. Nie chce żeby te wszystkie wspomnienia do mnie wróciły. Z jednej strony pogodziłam się z losem, że to co było już nie istnieje. A z drugiej nie potrafię sobie wybaczyć, że to się tak skończyło. Nie chce z Nim być bo wiem, że to nie ma sensu, ale jednak to za Nim tęsknię tak bardzo, że boli. Brakuje mi Jego uśmiechu, Jego dotyku, Jego obecności. Nie chce, żeby był obok, a jednak w głębi duszy to jedyna rzecz której pragnę. Jedyna osoba którą chce mieć obok. Tylko chciałabym móc żyć normalnie. Mieć znajomych z którymi mogę robić jakieś większe plany. A nawet w sylwestra zostaje mi albo siedzenie ze znajomymi brata, albo z rodzicami albo samemu. Kiedy słucham swoich znajomych, że oni już od października są umówieni na imprezy, to robi mi się strasz...

Nie spodziewałam się, że pół godzinna rozmowa z człowiekiem którego na oczy widziałam trzy razy tak bardzo poprawi mi humor. Znamy się ponad 6 lat, przyjaźnimy się trochę krócej. Nie ważne, że czasem nie gadamy ze sobą 3-4 miesiące i tak nie odczuje się tego, że to tyle minęło. Nawet już w tej chwili nie pamiętam jak to było, że my się tak zgadaliśmy. No bo kurde, mieszkaliśmy od siebie prawie 400 km, teraz już mniej, bo ze 200, ale jakoś na odległość udało się zacząć przyjaźń, która trwa do dziś. A pamiętam tylko, ze strasznie się z Nim kłóciłam na warsztatach. Jakoś nie było nam po drodze do porozumienia. No i może w tym tkwi magia, że przeciwieństwa się przyciągają. Byłam jedną z pierwszych która poznała prawdę, która wiedziała co się święci i pomagała gdy wszystko się rozpadło. I On był przy mnie kiedy wszystko się zaczynało, kiedy było źle, no i teraz, kiedy wszystko się skończyło. Tyle kilometrów dalej, a potrafi ciągle wywołać uśmiech na mojej twarzy... Czasami spotykam n...